Müqəddəs torpaqlarımızın bütövlüyü uğrunda daim qətiyyətlə mübarizə aparan və heç nədən qorxmadan canlarından keçən qəhrəman vətən oğullarına – şanlı ordumuza və qutlu şəhidlərimizə həsr olunur...

Orxan, gənc dəliqanlı, igid döyüşçü idi. Xüsusi bacarığı, düşdüyü şəraitə, yerə və zamana baxmayaraq dərhal öyrəşməsi və ona verilən hər tapşırığı canı bahasına da olsa, dəqiq və vaxtında yetirmək idi. Məhz buna görə, yoldaşları arasında böyük hörmətə sahib, ciddi nizam-intizamlı kəşfiyyatçı idi. Düşmənə nifrəti həddən artıq olsa da (onun ailəsi 25 il bundan əvvəl Xocalıda erməni vəhşiləri tərəfindən qətlə yetirilmişdi, həm də gözləri önündə) komandirlərinin əmrlərini qüsursuz yerinə yetirməyə, döyüş şəraitində hissləriylə deyil, ağlı ilə hərəkət edərək daim işiylə ad qazanmağa, vətənə sədaqətlə xidmət etməyə, hər mənada yaralı bir insan - gerçək bir Türk olmağa çalışırdı...

5 il bundan öncə... Sərhəddə tez-tez pozğunluq edən düşmən bu dəfə də həyasızlıqda, əxlaqsızlıqda özünü yadırğamadı: bir müddət gecələr səs çıxarmayan hiyləgər erməni komandanlığı gözlənilmədən bir əmr verdi və bu qərar tarixdə dəfələrlə olduğu kimi yenə gerçək hay xislətini aşkar etdi...

25 il bundan əvvəl əsir götürülmüş Türklər içində gənc əsgərlərlə yanaşı qocalar, qadınlar, körpələr də var idi. Və düşmən bu böyük zaman kəsiyində dünyada heç bir yerdə yazılmayan və heç bir qanuni, qeyri-qanuni qurum tərəfindən dəstəklənməyən üsullara, vasitələrə, qaydalara baş vurdu. Qohum olduqları farslarla və xidmətçisi olduqları ruslarla birlikdə işğal etdikləri ərazilərin əsir sakinlərinə qarşı inanılmaz, ağlasığmaz, nağıllarda belə danışılmayacaq qədər mistik vəhşiliklərə əl atdılar. Bundan sonra onları heç kəs – özəlliklə də heç bir Türk bağışlamayacaqdı, hətta təslim olub işğal etdikləri torpaqları geri qaytarsalar da belə.

Qana susamış erməni qatillərinin Türk əsirlərinin başlarına gətirdiyi dəhşət göz önündə olsa da, nədənsə keçən bu illər ərzində havadarlarının hiylələrinə aldanan “dünya birliyi” susurdu. Həm də heç bir açıqlama vermədən və vicdanından uzaq qalaraq... Lakin ortada böyük bir insanlıq dramı yaşanmaqdaydı: qadın, uşaq, qoca demədən ağır işgəncələrə (qaynar su ilə məcburi şəkildə yuyundurulmaq, ot tayasına bağladılıb yana-yana ölməsini izləmək, gözlərin çıxarılıb xırda top kimi oynadılması, uzun müddət ac saxlanılıb sonra xarab, çürümüş məhsullarla qidalandırılmaq, dirənən, sözə baxmayan iri cüssəli Türk əsgərlərinin boğazlarına onlarla zəhərli maddələrin tökülməsi, uşaqların gözlərinə yüksək temperaturda qızdırılmış biz basılması, ən dəhşətlisi isə - bir-birinə qohum-qardaş olan gənclərin, yaşlıların məcburi şəkildə cinsi əlaqəyə vadar edilməsi və bunu video lentə alıb Qondarma Hökumətin bütün yerli orqanlarına göndərilməsi, geniş erməni kütlələrinə Türkün kimliyinin “isbat olunması” və s.,) məruz qalırdı... Nəyə xidmət etdiyi bilinməyən Qərbin onlarla “sülhməramlı” təşkilatları və ayrı-ayrı nüfuzlu şəxslər (Qərb tərəfindən dəstəklənən) də sadəcə və sadəcə ardı-arası kəsilməyən müzakirələr, toplantılar keçirir (əslində onlara buraxılan külli miqdarda qrantları xərcləməklə məşğul idilər) və guya ki iki qonşu dövlət arasında yaranmış problemi həll etməyə çalışırdılar...

Beləliklə, nəhayət, tək gerçək ortaya çıxdı: Türk öz haqqını özü almadır. Yoxsa, min il də bundan sonra keçə, yenə də kimsə onu və tapdalanan hüquqlarını düşünməyəcəkdi. Məhz buna görə, vətənpərvər ölkə rəhbərliyi ciddi bir əmr verdi: bundan sonra düşmənə heç bir güzəşt edilməyəcək, güclü xarici təzyiqlərə baxmayaraq Azərbaycan artıq öz problemini özü həll edəcəkdi.

Sərhəddə baş verən bütün özbaşınalıqlara anında cavab verildi. Son dərəcə dəqiq hesablanmış hərbi strategiya və güc strukturlarının nizamlı fəaliyyəti nəticəsində düşmənin bütün təxribat xarakterli əməliyyatları uğursuzluqla nəticələndi. Çarəsiz qalan düşmən 5 il bundan öncə ağlasığmaz bir hiyləyə əl atdı: kimliyi və cinsiyyəti fərq etmədən əsirlərdən qalxan kimi istifadə edəcəkdi. Əlbəttə ki, burda məqsəd düşmənə cavab zərbəsi vurmaq üçün irəliləyən Azərbaycan qoşununu öz millətindən olan insanlarla qarşı-qarşıya qoymaq, hətta tərəfləri bir-birinə qırdırmaq və nəticədə media vasitəsiylə Türkü yenə axmaq kimi qələmə verib dünyanın gözündə alçaltmaq, bir də cəbhə xəttindəki qüvvələrin başını qatıb digər yollardan ölkənin içinə sızmaq. Ancaq nə xoş ki, saat dəqiqliyilə işləyən Azərbaycan kəşfiyyatı qısa zamanda düşmənin kələyini anladı və ölkəyə Naxçıvan tərəfdən sızmağa çalışan bir neçə təxribatçı qrupu zərərsizləşdirdi.

Ermənilərin son çarəsi ikiyüzillik ağaları ruslardan istifadə etmək oldu. Və növbəti illər ərzində kökü İrəvanda, idarəetmə mərkəzi Moskvada olan yeni bir hay təşkilatı ortaya çıxdı. O təşkilat ki, müxtəlif növ beynəlxalq nümayiş, tədbir və konfranslardan istifadə edib Rusiya tərəfdən Azərbaycana sızacaqdı.

Son iki ilin kəşfiyyat tədbirləri nəticəsində Azərbaycan Xüsusi Mühafizə Orqanları müəyyən etdi ki, 4 nəfərdən ibarət təyinatlı erməni qrupu Rusiya vətəndaşı qiyafəsində sərhədi keçməyi bacarmışdır. Və məhz Avropa oyunları ərəfəsində ermənilər turist kimi Azərbaycana gəldilər.

Medianı, digər hökumət və qeyri-hökumət qurumlarını və xalqı təşvişə salmamaq üçün ölkə rəhbərliyi gizli, təcili iclas çağırdı. Hansı ki, o iclasa dövlətin barmaqla sayılacaq qədər az və xüsusi müəyyən olunmuş yüksək çinli məmurları qatıldı. Onlar arasında hərbi kəşfiyyat rəhbərliyi də vardı. İclas gecə oldu və iki saat davam etdi. Sonda toplantıya qatılan hər kəsə ayrı-ayrı ciddi tapşırıqlar verildi. O tapşırıqlardan biri də gənc kəşfiyyatçı Orxanın komandiri General Şıxəli Bəy Qorçubəyova (şərti addır – o, soyca Səfəvi Şahsevənlərindən idi) verilmişdi. Odur ki, elə səhəri gün Orxan daxil, bütün kəşfiyyat fövqəladə toplantıya çağırıldı və qurum gücləndirilmiş iş rejiminə keçdi.

Bu gün isə Orxan ölkənin içinə bir soxulcan kimi girmiş düşmən qrupu müəyyənləşdirmiş qurum rəhbərliyinin xüsusi tapşırığını yerinə yetirirdi.

Qrup beynəlxalq tədbirin gerçəkləşəcəyi gecə paytaxtın müxtəlif yerlərində təxribat xarakterli partlayışlar törətməyi planlaşdırırdı. Odur ki, dörd nəfərin hər biri ayrı-ayrılıqda xüsusi peşəkarlığa malik idi: ortayaşlı, qarnı qabağa çıxmış, üzünü qırış basmış, başının tükü nisbətən az olan keçmiş erməni zabiti Tiqran Ohanyan (sərhədi keçərkən “Vladimır Semyonov”) qrupa rəhbərlik edir və partlayış yerlərinin qabaqcadan müəyyən olunmasında, Bakının xüsusi plan-xəritəsinin hazırlanmasında iştirak edirdi. Ondan beş-altı yaş kiçik, fiziki quruluşca polyaklara bənzəyən Anuşa Petrosyan (“Tereza Matyuşkin”) dəstənin rabitəsindən, xüsusi texnoloji cihazların tərtibi və zərərsizləşdirilməsi işindən (eləcə də partlayıcı maddələrin elektron sistemlərinin təşkili) sorumlu idi və Tiqranın (Tiqran Qarabağ müharibəsində iştirak etmiş, onlarla Türk çocuğunu öz əliylə öldürmüşdü) müavini sayılırdı (əslində məşuqəsi idi). Üçüncü şəxs, otuzlu yaşların üzərində, ortaboylu, sarışın, ana tərəfi rus olan erməni kəşfiyyat bölmə komandiri Vaçe Tarzanyan (“İsaak Petrov”) bilavasitə silahlı mübarizə qanadına və qrupun mühafizəsinə, axırıncı, xarici görünüşündən farslara bənzəyən (o da bir tərəfindən farslarla qohum idi) gənc Sürqen Mirzoyan (“Malik Muxtari”) isə partlayıcı maddələrin quraşdırılması və yerləşdirilməsi işinə baxırdı. Bu dördünü də erməni kəşfiyyatı xüsusi olaraq seçmişdi (heç biri xarici görünüşcə erməniyə oxşamırdı çünki) və “turist” kimliyi onlara uzun müddət Bakıda rahat-rahat gəzməyə kömək edəcəkdi. Ta ki, onlardan biri - Tiqran Ohanyan, yəni sənədlə Vladimır Semyonov təsadüfən kəşfiyyat komandiri Şıxəli Bəy Qorçubəyovun qarşısına çıxana qədər...

Hər iki kəşfiyyatçını Qarabağ müharibəsi bir-birinə bağlayırdı. Və şəxsən Şıxəli bəy döyüşlərin birində Tiqranı 50 metrə aralıdan görmüşdü. O vaxta qədər adını hərbi radioqəbuledicidə dəfələrlə eşitmişdi və dəqiq bilirdi ki, Tiqran yoldaşlarından hiyləgərliyinə və qəddarlığına görə seçilir (Tiqranın azyaşlı Türk çocuqlarını vəhşicəsinə qətl etməsini Şıxəli bəy o vaxt əsirlikdən qurtulan sakinlərdən öyrənmişdi). O zamandan and içmişdi, Tiqranı öz əliylə öldürəcək. Ancaq sən taleyə bax ki, neçə il sonra tərəflər Bakıda qarşılaşdılar. Sırf Tiqranın hələ savaş vaxtı Şıxəli bəyi yaxından görməməsi, Bakıya göndərilərkən hər şeyi dəqiq hesablayan erməni kəşfiyyatının və Moskvadakı təşkilatın onunla bağlı hər hansı əndişəyə düşməsinə mane oldu. Nəticədə, Şıxəli bəy dərhal ölkə rəhbərliyinə xəbər verdi və qısa müddətdə fövqəladə iclaslar çağırılıb dərin araşdırmalara başlanıldı və beləliklə, ciddi nəzarət, izləmə, axtarış əməliyyatları Bakıya Rusiya vətəndaşı adıyla sızan qrupu ifşa etdi.

Orxan gizli erməni təşkilatının Qusardakı qərargahı (meşəlikdə xüsusi ev) qarşısında bir neçə kəşfiyyatçı ilə pusqu qurmuşdu. Bir neçə saat gözlədikdən sonra qərar gəldilər ki, evə dörd nəfər xaricində daha kimsə gəlməyəcək, ona görə, həmən əməliyyat başlandı. Orxan o an snayperlə evin pəncərəsini nişan almışdı. Yalnız Sürqen Mirzoyanın başını görə bilirdi. Hələ ki, rəhbərlik ona atəş açmağa icazə verməmişdi, bəzi şeylər müəyyən olunmalı idi (məsələn, qrupun gizlənmək, toplantı keçirmək üçün niyə məhz buranı seçdiyi). Odur ki, bir müddət izləmə əməliyyatı davam etdi.

O vaxtlarda isə General öz otağında oturmuş, monitorda (xüsusi kameranın izləmə aparatı) Qusardakı gizli qərargahı izləyirdi və çox narahat idi. Çünki məlum məsələ həll olunmasaydı, ölkəni ciddi təxribat, qarışıqlıq və günahsız onlarla insanın ölümü gözləyirdi. Hələ qrupun dəqiq hara xidmət etdiyi müəyyən olunmamışdı, çünki uzun müddətdir, ancaq izləyirdilər. Elə bu vaxt, Rusiyadakı İnterpol şöbəsindən bir xəbər gəldi (telefonla). Qrup, sən demə, özəyi (əsas təsisçi və idarə heyəti) İrəvanda, ancaq idarəetmə aparatı (icraedici rəhbərlik) Moskvada yerləşən yeni “Böyük Ermənistan Uğrunda” təşkilatının xüsusi əməliyyat komandası imiş və bir neçə ay bundan öncə oxşar əməliyyatlar Avropanın bir neçə şəhərində də planlaşdırılıbmış, amma xoşbəxtlikdən beynəlxalq polis orqanı təşkilatın izinə düşə bilib.

Bir müddətdən sonra axır ki, Orxana “vur!” əmri verildi və Orxan ürəyində “Tanrı köməyim olsun!”, “Uca Göy Tanrı bizə yar olsun!” və qızılbaşlığını xatırlayaraq bir neçə cümlə, sonda qısaca “Hü!” dedi. Sonra isə hər şey bir neçə saniyədə olub-bitdi: Sürqen Mirzoyan dərhal cəhənnəmə vasil oldu, digərləri də qəhrəman, çevik Türk kəşfiyyatçılar tərəfindən həbs edildi.

Əməliyyatın uğurla bitməsinə baxmayaraq General Şıxəli Bəy Qorçubəyovun qanı yaman qara idi. Kəşfiyyatın bütün rəhbər heyəti təcili toplanmışdı və hamı otaqda qaşqabaqlı rəhbərlərinin nəsə deməyini, yeni əmr və ya təbriknamə verməyini gözləyirdi. Ancaq o bir müddət susdu, sonda isə:

- niyə o əclaf Tiqranı gözdən qoydunuz? – deyə iradını bildirdi.

Bəli. O haqlı idi. Necə olmuşdusa, qrupun rəhbəri Tiqran Ohanyan yoxa çıxmışdı. Haradan, necə? – kimsə bilmirdi. Bütün rəhbərliyin, hətta ölkə prezidentinin ciddi narahatçılığına səbəb olan bu hadisə (General əməliyyatdan dərhal sonra ali baş komandana məruzə etmişdi) Orxanı da çox düşündürdü və birdən o:

- o əclafın necə yoxa çıxdığını bilmirəm. Amma deyəsən hara gedə biləcəyi barəsində təxminim var – deyə öz fikrini bildirdi.

- səncə hara gedə bilər ki? – General qapıldığı fikirlərdən ayıldı və gənc bacarıqlı əməkdaşından soruşdu.

- belə bir məqamda əlbəttə ki, ən yaxşı addım başqa ölkəyə qaçmaq olar. Amma nəzərə alarsaq ki, o terror təşkilatının rəhbərliyi bu saat təlaş içindədir, düşünürəm, bizim kimi onlar da fövqəladə toplantı keçirirlər. – Orxan hazırcavablıqla dilləndi.

- yaxşı da, harada? – Şıxəli bəy səbirsizliklə soruşdu.

- İranda. PKK-nın İran qolu Pejak-ın düşərgələrinə baxmaq lazım gələcək.

Hər kəs böyük təəccüb içində Orxana baxdı. Bir müddət susqunluq otaqda hakim olsa da sonda General dilləndi:

- niyə belə düşünürsən? – gülümsəyərək öz işçisini sınamaq istədi kəşfiyyat rəhbəri.

Orxan özünü itirmədən:

- əgər İnterpol təşkilatın izinə düşübsə, onda İrəvanda toplanmaq ağılsızlıq olar. Eləcə də Moskvada... Ancaq üçüncü bir ölkə kimi İranda olar. İranınsa illərdir Ermənistana, erməni təşkilatlarına verdiyi dəstək sirr deyil. Hökumət açıq dəstək çıxmaz, çünki məsələ beynəlxalq dərəcədə ciddidir. Ancaq terror vasitəsiylə kömək edər. Ermənilərin də ta əvvəldən PKK və onun qollarıyla əlaqədə olduğu hamıya məlumdur. – deyə izah etməyə çalışdı.

General yenə gülümsəyirdi, amma bu səfər sevincdən. Çünki istədiyi alınmışdı: illər öncə Xocalıda ailəsini itirən körpə Orxana yiyə durduğu, onu 23 il (1992-2015) ərzində vətənin keşiyində duran həqiqi bir kəşfiyyatçıya çevirdiyini indi anlayırdı. Və onu da duyurdu ki, özü artıq yaşlanıb. Ona görə, bəlkə də məhz indi o, Orxanı gələcəyin kəşfiyyat komandiri – öz yerində görürdü. Bəzi rəhbərlərdən fərqli olaraqsa, buna qətiyyən qısqanclıqla yanaşmır, hətta sevinirdi.

Budur, nəhayət, bacarıqlı kəşfiyyatçı, qorxubilməz döyüşçü və hədəfini hər zaman dəqiqliklə vura bilən nişançı Orxanın snayperində indi əli onlarla günahsız Türkün qanına batmış Tiqranın özü vardı. Həm də o əlində tutduğu “RPG” tipli raketatarını sınaqdan keçirmək istərkən (əclaf erməni bir kürd terrorçudan yaxınlıqdakı Türk kəndi barəsində öyrənmiş və ruslardan yeni aldığı silahını ilk gördüyü evlərdən birində sınaqdan keçirmək istəyirdi ki, ondan xeyli aralıda bir təpədə pusqu qurmuş Orxan ani bir qərarla hay dığasını gəbərtdiyi digər murdarların yanına göndərdi (həmin gün İnterpolun və bir sıra beynəlxalq kəşfiyyat orqanının köməyilə erməni terror təşkilatı “Böyük Ermənistan Uğrunda” bütün rəhbər heyətilə birlikdə ifşa edilmiş, bütün planları puç olmuş, əsas hərbi və maddi bazaları məhv edilmişdi) ...

Orxan Savalan dağına çatanda elə sevindi ki, yadındadır, hələ illər öncə General Şıxəli bəy bu yerlərin müqəddəsliyini ona bircə-bircə anladmışdı: Türkün qutlu ruhunun Tanrının qutsal məkanında daha da saflaşmasını və güclənməsini. Elə ulu babaları Səfəvi şeyxləri (dərvişlər) də bu qutlu məkanda Tanrıyla “birləşdikləri” üçün yüzillərə adlarını xatırladacaq möhtəşəm bir dövləti qura bilmişdilər – Qutlu Səfəvi İmperiyasını...

Orxan tədricən nura qərq olduğunu və daxilən saflaşdığını hiss edirdi və indi qulağında bu dəqiqə Şah Xətainin (Tanrı ruhunun qutlu daşıyıcısı) bir beyti səslənirdi:

Xətayim der: – Quşaq quşan,
Tоz оlur türaba düşən,
Budur dərvişliyə nişan;
Yоlu gərək yоl əhlinin.

24 mart 2017