Mənfur qonşular Azərbaycanın daha bir musiqi alətinə iddia etməyə başladılar...

Davam.az saytının məlumatına görə, ötən il dekabr ayının 3-7-də Parisdə YUNESKO- nun mənzil qərargahında keçirilən iclasda tarın bir musiqi aləti kimi Azərbaycan xalqına məxsus olması barəsində qəbul edilmiş qərar ermənilərin geniş narazılığına və hiddətinə səbəb olub.

Bakı Dövlət Universitetinin Erməni araşdırmaları elmi-tədqiqat laboratoriyasının rəhbəri İsmayıl Tanrıverdi məsələ ilə bağlı araşdırmasını Modern.az saytı ilə bölüşüb.

Onun bildirdiyinə görə, YUNESKO-nun məlum qərarı ilə əlaqədar İrəvanda erməni mədəniyyət işçiləri və incəsənət xadimləri toplaşaraq, mətbuat konfransı keçiriblər. Əsl erməni xisləti və uydurmaları ilə təşkil olunmuş konfransda erməni “xadimlər” bir daha öz iç üzlərini nümayiş etdiriblər.

Dirijor Daniel Yeralişd çıxışında bildirib: “Tar hazırlamaq üçün tut ağacı lazımdır, əsl sənətkar usta lazımdır. Bunların heç biri köçəri xalq olan azərbaycanlılarda yoxdur. Ona görə də onlar tar düzəldə bilməzlər. Əslində bizim tarın Azərbaycan musiqi aləti kimi təsdiq olunmasından sonra şikayət etməyə haqqımız yoxdur, çünki bu işdə biz özümüz günahkarıq. Vaxtında tədbirlər görməmişik. Dövlətimiz mədəniyyət əsgərlərinə diqqəti artırmalıdır. Əgər azərbaycanlılara qalsa, deyəcəklər ki, ermənnilər bugünkü mətbuat konfransını da Qərbi Azərbaycanda keçirirlər. O ki qaldı tarın bizim qədim musiqi alətimiz olması faktına, əgər bizdə lazımi dəlillər yoxdursa, biz bunu tarixi–hüquqi yollarla və metodlarla dəqiqləşdirməliyik.
Neçə ki, Azərbaycan özü saxtakarlıq məkanıdır və hətta həndəsi silsilə ilə nailiyyətlər əldə edir, onda necə ola bilər ki köçəri bir xalq tara sahib olsun? Lakin tarix bununla bitmir. Artıq iranlılar da tarın iranmənşəli olması barədə öz səslərini ucaltmışlar”.

“Tkzar” ansamblının təsisçisi, sənətşünas Karlen Mirzoyan isə daha irəli gedərək bildirib: “Tar bizim mili musiqimiz üçün daha xarakterikdir. Tarın dörddə bir tonluq pərdələri haqqında Komitas daha ətraflı məlumat verib. Tar lap qədim zamanlardan Stepanakertin simli musiqi alətləri (tar, saz, ud) sırasında olub. Sovet hakimiyyəti illərində Bakıda tarzənlərin demək olar ki, hamısı ermənilər olub. Problem ondadır ki, biz milli musiqi alətlərimizin qorunmasında boşluqlara yol vermişik. Bizim görünməmiş tarixi irsimiz var. Biz gələcək nəsillərə nəyi miras qoyacağıq. Son 20 ildə musiqi alətlərimizə diqqətimizi artırmaq əvəzinə daha da zəiflətmişik”.

Kifayət qədər gərgin və səs-küylü keçən mətbuat konfransının sonunda ermənilər öz iddalarından əl çəkməyəcəklərini, tar uğrunda mübarizəni davam etdirəcəklərini bildiriblər.

Bakı Dövlət Universitetinin Erməni araşdırmaları elmi-tədqiqat laboratoriyasının rəhbəri İsmayıl Tanrıverdi deyir ki, tarixən saxtakarlıq, oğurluq, köçərilik, ikiüzlülülk və s. ilə məşğul olan bir millətin – erməninin öz adını başqalarına qoyması onların anadangəlmə xarakteri ilə bağlıdır.

“Erməni şairi Yeğişe Çarents bu barədə deyib ki, “bizim millətdə ikiüzlülük ana bətnində ikən yaranır”. Mən inana bilmirəm ki ermənilər Azərbaycanda tut ağacının bol olmasından xəbərsiz olsunlar. Onlar bilsinlər ki, hələ XIX əsrin sonlarında şuşalı Mirzə Sadıqcan tarı təkmilləşdirərək simlərin sayını 5 simfən 11 simə çatdırıb. Ona qədər bütün ölkələrdə tarı diz üstündə çalırdılar. O isə tarı sinədə çalmaq üçün sinəyə yatan çanaqla təkmilləşdirdi. Təsadüfi deyil ki, Sadıqcanı bütün Şərqdə “tarın atası” adlandırırdılar.

Qəribədir ki, ermənilərin istifadə etdikləri bütün simli və nəfəsli musiqi alətlərinin adları (tar, kamança, saz, zurna, ud, düdük, tütək) türk mənşəli olduğu halda yenə də onları özünüküləşdirməyə çalışırlar. Görəsən biz niyə dilimizdə və məişətimizdə bir dənə də olsun erməni sözü işlətmirik? Çünki köçəri xalqlar başqasının dilindən istifadə edir. Biz isə köçəri deyilik”.